Eigenlijk voldoet ze helemaal aan de ‘zorgnorm’ van deze tijd. Ze heeft een bescheiden persoonlijk doel, doet daarbij al (te) veel zelf, weet haar problemen prima te benoemen, maar ook hoe en door wie deze opgelost gaan worden. Ze heeft een heel bescheiden, maar loyaal sociaal netwerk. Haar twee kinderen wonen in het noorden van het land en ze heeft met hen vooral veel telefonisch contact. Een klein groepje vrienden en vriendinnen ondersteunt waar mogelijk, al is het dan niet erg gestructureerd. Ze weet heel goed wat ze wil en kan, wie haar mag ondersteunen, hoe vaak en wie ze waarbij wil inschakelen, kortom eigen regie ten top.
Maar dan gaat het op een avond mis. Eerder al kreeg ze via de gemeente een traplift aangeboden maar wat een geldverspilling zeg, ze was tenslotte pas 65 jaar! Dus weigerde zij het aanbod. Nu, vele jaren met een falend hart en forse neuropatische pijnen later, zou ze er een moord voor doen. Maar haar zeer bescheiden budget laat de eigen bijdrage aan de WMO niet toe. Dus klautert ze letterlijk iedere dag op handen en knieën, “zo heb ik het van de fysio geleerd Judith!”, de trap op en af. Hoe het kon gebeuren weet ze niet meer, maar ineens lag ze daar, onderaan de trap in de hal op de koude vloer. Het duurde even voordat ze van de ergste schrik was bekomen en de heftige pijn enigszins was weggetrokken. Ze heeft zichzelf met veel moeite weer op de been weten te brengen en is uiteindelijk in de huiskamer op haar stoel terecht gekomen. Overstuur, geschrokken en niet goed wetend wat te doen, en dat wil wat zeggen in haar geval. Uiteindelijk besluit ze het nummer van het thuiszorgteam te bellen om haar verhaal kwijt te kunnen en misschien kan er ook nog wel iemand langskomen. Ze komt terecht bij een telefoniste van de zorgcentrale en daar gaat het mis met de communicatie. Uiteindelijk komt er die avond niemand bij haar langs, moet ze haar pijn en tranen verbijten en doet ze haar verhaal pas later bij de zorgmedewerker, als haar enige zorgmoment van die week drie dagen later plaatsvindt…
Directe oplossingen om het vallen in de toekomst te voorkomen zijn niet eenvoudig te bedenken. Ze houdt van haar eens zo statige, oude huis met al zijn gebreken en tja die lift, die zit er dus niet in. Ik stel haar voor na te denken over alarmering, wetende dat ook dit financieel moeilijk voor haar zal zijn. Ze hoeft er niet over na te denken, de ervaring was zo naar, dat wil ze niet meer.
Allereerst moet er een nieuw slot op de deur komen. Die gaat nu alleen met een kettinkje aan de binnenkant dicht en dat is niet echt handig als je vanaf de andere kant binnen wilt komen. Gelukkig is iemand met een sociaal hart bereid om het nieuwe slot kosteloos te plaatsen. Haar vriendin pluist de verzekeringspolis uit en hierin staat dat de zorgverzekeraar tegemoet komt in de kosten voor alarmering. De benodigde papieren worden bij de huisarts opgevraagd en de aanvraag wordt ingediend.
Weken gaan eroverheen voordat er bericht komt van de zorgverzekeraar waarin staat dat de ingediende informatie onvoldoende is om de aanvraag te honoreren en dat er opnieuw aanvullende informatie moet worden opgestuurd. Een hele waslijst waaraan moet worden voldaan volgt, wil men de aanvraag überhaupt weer in behandeling nemen. Ongelofelijk als je bedenkt dat dit alles gaat om een eenmalig bedrag van €59,50 voor de installatie en een maandelijks bedrag van €22,50 aan abonnementskosten. Het was toch de bedoeling dat we zorgkosten gingen besparen door de inzet van eigen regie en kracht, hulpmiddelen en voorliggende voorzieningen? Hoe hoog zijn de kosten als we in plaats van alarmering elke ochtend en avond een zorgmedewerker langs sturen om, in het
kader van ‘risicovol gedrag voor de gezondheid’, te kijken of alles nog in orde is met mevrouw en hiermee tevens een geweldige inbreuk op haar privacy doen?
Als ik dit aan de zorgverzekeraar voorleg dan blijkt de eigen regie en kracht ten aanzien van haar voorliggende portemonnee ineens ook van groot belang. Hoor ik nou een alarmbelletje rinkelen….?
