Laatst ontving ik, overigens niet voor het eerst, een mail waarin de afzender onder diens naam een indrukwekkend aantal titels had staan. Naast de functie was de afzender ook bestuurslid van vereniging A, voorzitter van commissie B en ambassadeur van club C.
Ik vraag me, als ik zo’n geweldig uitgebreide opsomming onder een mail zie, altijd af waarom mensen dit doen. Is het een gebrek aan zelfvertrouwen of juist een overschot hieraan? Is het bedoeld om de ander te imponeren of heeft diegene een identiteitscrisis en krikt dit hem of haar weer wat op? Of wil men laten zien dat hij/zij ongelofelijk druk is en je dus ontzettend dankbaar mag zijn dat überhaupt de moeite wordt genomen om jouw mail te beantwoorden?
Ik heb er in ieder geval weinig mee. Natuurlijk mag je trots zijn op hetgeen je allemaal in je carrière hebt bereikt, welke opleidingen je hiertoe allemaal hebt gevolgd en bij welke clubjes je allemaal bent aangesloten. Maar dat kun je ook prima in je cv op LinkedIn kwijt of deel het, als de nood echt heel hoog is, met al je facebookvrienden en op je “Insta”. Ik vraag me ook werkelijk af of degenen die dit doen stilstaan bij het effect dat dit soort zelfverheerlijking kan hebben. In tegenstelling tot wat wellicht het doel is, n.l laten zien wat je allemaal in huis hebt, kan het juist mensen afschrikken. Natuurlijk is het fijn als je weet wat de afzender voor functie bekleedt en waarvoor je een beroep op hem/haar kunt doen, maar je hoeft niet meteen je hele activiteitenkalender over iemand heen te storten. Zijn we ons wel voldoende bewust van de manier waarop we al op de ander overkomen zonder al die poespas erbij te vermelden?
Toen ik vele jaren geleden mijn eerste voorzichtige stappen in de zorgwereld zette vond ik alles en iedereen ongelofelijk indrukwekkend. Ik kom uit een klein dorpje en ging mijn eerste stage lopen in een verpleeghuis midden in het centrum van Rotterdam. Alsof die overgang nog niet groot genoeg was, werd ik geplaatst op een afdeling waar bewoners verbleven die in een vergevorderd stadium van dementie verkeerden. Ik was 17 jaar en wist niet eens dat dementie dat wat ik zag kon aanrichten bij mensen. Er werden termen gebruikt die ik niet begreep en waarvan ik dacht dat dit wel moest en de medewerkers bleken niet erg enthousiast over een stagiaire van “buitenaf” en negeerden mij bijna volledig. Maar ik keek tegen hen op dus accepteerde het gedrag. Mijn enthousiasme voor de zorg werd door hun gedrag echter flink getemperd en ik voelde me geremd in mijn ontwikkeling. Ik ben uiteindelijk “gered” door een medewerker die me leerde mijn eigen pad te volgen en mij niet teveel te laten intimideren. Ik ben hem nog steeds dankbaar.
Ik merk het nu jaren later zelf als we de huishoudelijke hulp en begeleider vragen deel te nemen aan een cliëntbespreking. Ze zijn compleet verrast dat de wijkverpleegkundigen hun mening graag wil horen terwijl zij nota bene wekelijks enkele uren achter elkaar bij de cliënt aanwezig is en een bijzonder goede kijk op de situatie hebben. Ze beseffen nog niet half hoe waardevol hun bijdrage is en lijken alleen maar op te kijken tegen ‘de wijkverpleegkundige’. Daar hoef je verder helemaal niets voor te doen. Ik merk het aan de voorzichtigheid waarmee leerlingen of teamleden je benaderen, ook al denk ik altijd uit te stralen met iedereen op gelijke voet te staan, het is alsof je de juf van de klas bent, iedereen wil naast je zitten en er wordt tegen je op gekeken. Hoef je ook helemaal niets voor te doen.
En ja, natuurlijk heb je misschien een hogere functie, diverse opleidingen gedaan, de nodige ervaring en neem je deel aan diverse projecten, werkgroepen en wat al niet meer. Maar maakt dit dat je meer, beter of groter ben dan die ander? Moet dat allemaal ook nog eens onder je naam vermelden om nog meer indruk te maken dan dat dit al doet? Ik pleit ervoor dat we, juist in een tijd waarin machtsmisbruik en grensoverschrijdend gedrag aan de orde van de dag zijn, laten zien wie we zijn, waar we voor staan en belangrijker nog, dat we allemaal van gelijke waarde zijn en ieders inbreng op welk niveau dan ook, ertoe doet en gewaardeerd wordt. Laten we onze drempels niet verhogen door collega’s af te schrikken met imponerende titels en functies, maar juist zo laag mogelijk houden, onze blik verruimen, onze oren open houden, een veilige omgeving creëren en ons bewust te zijn van de kwaliteiten van de ander. Maak je vooral niet kleiner dan je bent maar doe gewoon…dat is vaak al indrukwekkend genoeg ;).
