Een aantal weken geleden kreeg ik, zoals wel vaker, een mail van V&VN over een ledenpeiling in mijn digitale brievenbus. Ditmaal betrof het een oproep om deel te nemen aan een peiling over het nieuwe ‘Kompas’ voor o.a de wijkverpleging, welke opgesteld wordt door 24 partijen die betrokken zijn bij de zorg voor ouderen en waarvoor door V&VN de input van hun leden wordt gevraagd. Het is de bedoeling dat het nieuwe Kompas per 1 januari 2024 de huidige kwaliteitskaders voor de wijkverpleging en verpleeghuizen gaat vervangen. Nu ben ik zelf een enorme fan van peilingen, enquêtes en vragenlijsten als het over mijn vak gaat dus ik ga er altijd even goed voor zitten. Ik ben altijd wel benieuwd of mijn collega’s hetzelfde doen. Nemen we, ondanks of juist dankzij de werkdruk, ook allemaal de tijd om de vragen zo zorgvuldig mogelijk te beantwoorden? Weten we hoe belangrijk het is om onze stem en mening te laten horen en beseffen we dat, als we dat niet doen, anderen dit voor ons invullen? Wat mij opvalt in het bericht van V&VN, is dat men aangeeft dat de afgelopen maanden door V&VN is onderhandeld om hun inbreng in het Kompas te krijgen en dat de tijdsdruk erg hoog is, ofwel we moeten opschieten. Is dat niet gek? Er wordt een nieuw kwaliteitskader opgesteld voor de wijkverpleging en verpleeghuizen (nu dus Kompas genoemd) en wij moeten onderhandelen, of sterker nog, blij zijn dat we de mogelijkheid krijgen om de inhoud hiervan mee te bepalen en hierbij liefst wel een beetje voortmaken? Is dat niet de omgekeerde wereld? Zouden we dat juist niet met een enorme zorgvuldigheid moeten doen, daar de tijd voor nemen die ervoor nodig is en die niet door anderen wordt bepaald? Wat mij ook opvalt is dat in de peiling van V&VN (en niet alleen in deze), nota bene opgesteld door ‘onze’ beroepsvereniging, er geen mogelijkheid is om mijn vak, nl. dat van WIJKverpleegkundige, aan te vinken bij de vraag in welke functie ik werkzaam ben. De functie van WIJKverpleegkundige staat er simpelweg niet tussen! Hieruit blijkt nog maar eens dat we inderdaad keihard moeten blijven vechten om gezien en gehoord te worden, laat staan mee te ‘mogen’ denken.
En die mogelijkheden zijn er toch echt genoeg. V&VN heeft diverse klankbordgroepen waarbij je kunt aansluiten en meedenken over diverse onderwerpen die jou aanspreken. Ook het Nivel is altijd op zoek naar zorgverleners die zich aan willen sluiten bij hun ledenpanel. Met subsidie van ZonMw organiseert V&VN sinds 2014 een traject voor WIJKverpleegkundigen (en sinds een aantal jaar ook dementieverpleegkundigen) om hen te leren namens de beroepsgroep de visie op het vak te verwoorden, belangen te behartigen, te lobbyen en te onderhandelen. Of bijvoorbeeld door het schrijven van een blog over jouw ervaringen in je dagelijkse werk, waar je tegenaan loopt of wat jouw vak juist zo mooi maakt. Sommigen van ons vinden het spannend om boven het maaiveld uit te steken of om in de schijnwerpers te staan, bang om zich uit te spreken of fouten te maken. Ook ik sta liever niet in het volle licht op een podium maar voelde altijd wel de drang om mijn passie voor het vak van WIJKverpleegkundige uit te dragen. Maar dat kan ook achter de schermen. Door bijvoorbeeld het af en toe schrijven van een blog, door deel te nemen aan klankbordgroepen, door peilingen, enquêtes en vragenlijsten in te vullen, het ambassadeurstraject te volgen en soms toch, met al mijn onzekerheid, op dat podium te klimmen.
Zolang zelfs onze beroepsvereniging nog structureel vergeet ons vak van WIJKverpleegkundige te benoemen, is er nog een hele lange weg te gaan. Ik had nog jaren mee willen denken en me hard willen maken voor de diverse onderwerpen die ons vak raken. Helaas denkt mijn lichaam er anders over en ben ik genoodzaakt mijn werkzaamheden nu definitief te beëindigen. Ik hoop echter van harte dat er in de toekomst genoeg collega’s zullen zijn die zich, voor of achter de schermen, actief gaan of blijven bemoeien met en zich hard maken voor de inhoud van ons prachtige vak. Die af en toe eens een ervaring, frustratie, mening of idee op papier willen zetten, dat dan een blog noemen, en dat willen delen met collega’s en mogelijk daarmee te inspireren. Of voor de jeugd onder ons; vloggen, influencen en TikTokken… Voor mij was dit mijn laatste bijdrage en ik hoop dat er binnen TWB collega’s zijn die dit stokje willen overnemen. Zorg dat wij WIJKverpleegkundigen gezien en gehoord blijven!
