Donderdag aan het eind van de middag gaat mijn telefoon. Aan de andere kant van de lijn klinkt een nerveuze stem die vraagt of ze met een casemanager dementie spreekt. Wendy spreekt over haar moeder en noemt tal van voorbeelden op van voorvallen die ze de afgelopen jaren heeft meegemaakt met haar moeder. Afgelopen weekend liep het echt mis. Wendy die als enig kind zich met al haar ziel en zaligheid inzet was zaterdag bij haar moeder voor boodschappen en haar moeder herkende haar niet meer. Dit was nog nooit eerder voorgevallen en Wendy was er erg door ontdaan. Wendy is door de huisarts gewezen op de casemanager dementie. Aangezien ik als casemanager dementie gekoppeld ben aan de huisarts belde ze mij op. In mijn mailbox zag ik via ZorgDomein de verwijzing al binnen komen van de huisarts met daarin de vraag voor een cognitieve screening. Een heel vragenvuur van Wendy volgde aan de telefoon. Uiteindelijk hebben we een afspraak gemaakt bij haar moeder, aan het eind van de week op vrijdagmiddag.
Die bewuste vrijdagmiddag reed ik voor het eerst naar mevr. de Jong. Ik parkeerde voor de deur en zag mevr. al op de uitkijk staan in de erker van haar huis. Ze was al bij de voordeur toen ik het tuinpad op liep. “Ze denken nu ineens dat ik knettergek ben geworden, maar zo is het mooi niet!” Ik gaf haar een hand en stelde me voor zonder mijn functie te noemen om de situatie niet verder te laten escaleren. Ik gaf aan dat ik bij de thuiszorg werk en dat we elkaar deze week al telefonisch hadden gesproken. “Oja, dat is waar, kom verder, mijn dochter Wendy is er toevallig ook.”
Als casemanager observeer je hoe mensen zich gedragen in en rondom het huis. Ze bood mij koffie aan en ik had mooi zicht op het koffiezetapparaat. De pot met koffiepads kon ze niet vinden. Alle kastjes werden opengetrokken en mevr. was flink aan het mopperen. Wendy gaf aan dat de pads al jaren op dezelfde plaats staan. Wendy vertelde haar moeder waar de pads stonden en uiteindelijk is het mevr. de Jong gelukt om koffie te zetten.
Na een goed gesprek waarin we het vooral niet over vergeetachtigheid hadden maar over zaken die mevr. bezighouden ging ik weer huiswaarts. Zo vertelde mevr. dat ze ’s ochtends altijd de krant leest. Ik vroeg of er nog wat bijzonders is de krant stond. Een fikse brand, gisteren in de stad, kon ze niet meer benoemen. Dat laatste stond met grote kopletters op de voorpagina van de lokale krant. Uiteindelijk kon ik alle vragen stellen en na mijn huisbezoek kon ik mijn deel van het VKO verslag (Vroegsignalering Kwetsbare Ouderen) uitwerken. Ik stuurde alle informatie door naar de specialist ouderen uit de regio waar ik mee samenwerk. Hij zou over twee weken mevr. bezoeken en het medische onderzoek thuis doen.
Uiteindelijk bleek dat er bij mevr. sprake was van een Alzheimerbeeld. Nadat de specialist ouderen de diagnose had besproken zou ik mevr. verder opvolgen. Een week na het diagnose gesprek was ik weer op huisbezoek. Mevr. de Jong leek nergens last van te hebben en was tijdens het koffiezetten weer druk op zoek naar de koffiepads. Ik had mooi de kans om even een gesprek te hebben met dochter Wendy. De impact van de diagnose was groot bij dochter Wendy en de vele puzzelstukjes vielen voor haar op hun plaats. Haar moeder zou waarschijnlijk al jaren klachten hebben gehad. Ik maakte nog snel een afspraak met Wendy.
Nu een half jaar later kom ik nog steeds bij mevr. de Jong over de vloer als enige zorg professional. De impact op de omgeving van mevr. de Jong en dan met name op Wendy is erg groot geweest. Veel zaken zijn al geregeld het afgelopen half jaar. Tijdens de zorgevaluatie gaf Wendy aan dat ze het vooral onderschat had wat er allemaal op haar afkwam. Het verdriet van de diagnose kon ze wel met haar gezin delen, maar niet met haar moeder, de persoon waar het uiteindelijk om draait. Er was bij mevr. de Jong namelijk geen ziekte-inzicht of besef. Dit alles samen zorgde voor een enorme impact op het gezin van Wendy en op de buurt waar mevr. de Jong woonde.
Zorgen voor een naaste met dementie is erg zwaar en er wordt veel van je gevraagd. De emoties die je daarbij krijgt kun je niet altijd delen met de persoon met dementie. Als casemanager dementie ben je er juist ook voor de mantelzorger en door middel van raad en advies zorg je ervoor dat de persoon met dementie op een veilige en verantwoorde manier thuis kan blijven wonen. Je houdt scherp in de gaten of het hele systeem niet overbelast raakt. De zorg voor mensen met dementie als mantelzorger wordt vaak onderschat terwijl de impact groot is van deze dodelijk ziekte.
Belangrijk is ook om mee te geven aan mantelzorgers dat genieten nog steeds mogelijk blijft, al is dat op een andere manier. Geniet van het moment dat je samen bent met je dierbare. Een glimlach of een klein complimentje van de persoon met dementie waar je voorheen niet bij stil stond krijgt ineens een hele andere lading.
*De gebruikte namen zijn om privacy redenen gefingeerd.
