Als diëtist zijnde ligt het voor de hand dat mijn blogs over voeding gaan. Maar waar ga je over schrijven als je je al 1,5 maand niet op de werkvloer hebt vertoond en werk eventjes meer voelt als bij- dan hoofdzaak? Tja, misschien toch maar iets schrijven over datgene waar het hart vol van is. Want zoals ze altijd zeggen: daar loopt de mond van over…
Voor wie mij niet zo goed kent, bij deze even een korte introductie: het grootste deel van mijn vrije tijd gaat doorgaans op aan sporten. De Nijmeegse Vierdaagse, skeelertochten van 120 km, fietsvakanties, de sportschool… Eigenlijk vind ik alle vormen van beweging leuk en word ik al onrustig als ik een heel uur moet beeldbellen en al die tijd mijn stoel niet af kan. Toen ik me begin december op mijn vrije dag niet 100% fit voelde terwijl ik een wandeldag had gepland, was de compromis met mezelf dan ook dat ik geen 55 maar slechts 35 km zou gaan wandelen. Dat ging prima, maar de hoofdpijn nam geleidelijk toe, wat ik weet aan het feit dat ik in de winter nooit zoveel zin heb om dat koude water uit mijn bidon te drinken. Maar goed, om een lang verhaal kort te maken: Ik ging me niet beter voelen, plande uit voorzorg een coronatest in en hoorde 2 dagen later dat deze positief was. Op dat moment voelde het inderdaad – zoals zo vaak gezegd wordt – als een gewoon griepje. Keelpijn, hoofdpijn, moe, wat last van mijn longen… Terwijl ik nog aan het uitzieken was, was ik alweer volop plannen aan het maken voor het hervatten van mijn spreekuren. En toen bleek dat 1 weekje thuis zitten toch iets te kort was, stelde ik mijn werkhervatting met een paar dagen uit. Dan zou dit ‘griepje’ wel weer over zijn.
Inmiddels kijk ik weemoedig terug naar die tijd, me steeds meer realiserend wat voor een monster corona eigenlijk is. Want hoewel ik helemaal niet zo ziek ben geweest en me gelukkig absoluut niet kan meten met alle schrijnende gevallen, kan ik nog altijd geen dagdeel op zijn zonder tussendoor even te rusten. Als ik teveel praat (en stil zijn is nu eenmaal niet mijn specialiteit), krijg ik longpijn. Als ik mezelf een keertje uitdaag en langer dan een half uurtje buiten wandel, voel ik me dagenlang een zombie en als de 10 minuutjes op de hometrainer iets vlotter gaan dan in bejaardentempo, krijg ik een hoofdpijnaanval. Kortom: corona heeft me nog altijd volledig in zijn greep! Spreekuur houden lukt nog steeds niet, belafspraken verspreid ik over de dag om de longpijn onder controle te houden en mailtjes stuur ik alleen op de momenten dat ik helder genoeg ben om mezelf te behoeden van het sturen van een hoop onzin…
Alle denkbare gevoelens zijn de afgelopen weken naar voren gekomen: schuldgevoel tegenover cliënten en collega’s, verdriet, boosheid, onmacht… en nu uiteindelijk kom ik een beetje in de fase van berusting. Qua werk heb ik hele lieve collega’s die zonder mopperen cliënten van mij overnemen en mijn al maandenlang thuiswerkende man zorgt voor de nodige aanspraak, evenals de katten. De grootste uitdaging is het gevecht tegen mezelf. Waar je bij een blessure door hard trainen vaak sneller herstelt, zit de crux bij corona hem juist in het nemen van rust en het bewaken van de grenzen. Na een leven lang bezig te zijn geweest met zo hard mogelijk rennen en zo ver mogelijk springen, wordt dit de komende tijd mijn uitdaging: rustig aan doen en alles nemen zoals het komt. En ook dát gaat me lukken… Des te sneller spring ik weer op mijn spiksplinternieuwe mountainbike die in de schuur al wekenlang op mij staat te wachten!
